Szczęśliwego Nowego Roku ! :*

Witajcie już za parę godzin będziemy świętować Nowy Rok, więc nie pozostaje mi nic innego jak złożyć Wam życzenia ;D
Szampana piccolo,
Brokatu na czoło,
Wspomnień najlepszych,
oraz braku kaca, kiedy pamięć wraca.

Oraz żeby rok 2014 przyniósł Wam dużo radości i przyjemności :D
Po starym roku zostaną tylko wspomnienia, których też nie możemy zapomnieć. Udanego Sylwestra !  i dużooo fajerwerków ! ;*
Shiro  





 

Święta ;*

Siemano ludzie !
Jak tam  miają święta mam nadzieję,że dobrze ;) 
Wpadlam tu tylko po to żeby złożyć Wam zyczenia świąteczne, wiem ze Sensei tego nie lubinale co tam ;D 
To tak zycze Wam duzoo zdrowia, szcześcia, spełnienia wszystkcjh waszych marzeń, duzo za duzo prezentów:-) , byście mieli zawsze uśmiech na swych zacnych twarzyczkach :-) , atmosfery świątecznej i czego sobie tam zażyczycie.
WESOŁYCH ŚWIĄT ! 
Życzy Wasz kochan Shiro;*

Oczywiście proszę się pochwalić co dostaliście ;p
Wiecie co wam powiem że teraz notki mogą się częściej pojawić bo dostałam swojego tableta :-) 

Misioo ! - Panda wielka ;*

Hej ! Wiem, wiem ponad tydzień mnie tu nie było, to trochę długo, więc stwierdziłam, że czas coś dodać :D
Dziś był ostatni dzień do szkoły Jupii ! ! Też się tak cieszycie jak ja? :D W końcu przerwa świąteczna <3 :*
Zapraszam Więc na nową notkę :)
Mam nadzieję, że mój Mistrz mnie nie zabije, a i Gota też :D
PS. Czy ktoś ogląda Mistrzostwa Świata POLSKA - SERBIA  ? 
Bo ja tak i życzę powodzenia naszym zawodniczką ;*

Panda wielka :

Panda wielka, niedźwiedź bambusowy (Ailuropoda melanoleuca) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny niedźwiedziowatych .
Panda wielka zamieszkuje lasy bambusowe na wysokości 1600-3500 m n.p.m. (zimą schodzi do 800 m n.p.m.). Jej przynależność do drapieżnych nie ulega wątpliwości, lecz w rzeczywistości zwierzę odżywia się prawie wyłącznie pędami bambusa, choć – podobnie jak większość zwierząt drapieżnych – nie gardzi jajami i gryzoniami, które zjada wraz z pokarmem roślinnym. Panda je bardzo dużo – na dobę potrzebuje ok. 38 kilogramów paszy. Przez długi czas była zaliczana do rodziny szopowatych jako odległy krewny pandy małej, jednak badania genetyczne wykazały, że panda wielka jest spokrewniona z niedźwiedziami, od których oddzieliła się we wczesnym rozwoju rodziny niedźwiedziowatych. Jej najbliższym krewnym jest niedźwiedź andyjski.

Występowanie i środowisko :

Panda wielka zamieszkuje łańcuchy górskie położone w prowincjach Syczuan, Gansu i Shaanxi w Chińskiej Republice Ludowej. Zamieszkuje lasy bambusowe na wysokości 1600-3500 m n.p.m. (zimą schodzi do 800 m n.p.m.). Klimat, w którym żyje jest zimny i wilgotny. Na wysokości 1600-2000 m n.p.m. rośnie las liściasty, w którym niektóre rośliny nie tracą liści na zimę. Panda odwiedza czasami te okolice, zwłaszcza w okresie wzrostu młodych pędów bambusa. Na wysokości 2000-2600 m n.p.m. występuje las mieszany, powyżej zaś, do wysokości 3600 m n.p.m., rośnie las iglasty. Kolejne piętra roślinności to roślinność alpejska, nagie skały oraz strefa wiecznych śniegów, lecz Panda nie przekracza granicy lasów iglastych. Jej ulubione siedliska występują na wysokości 2500-3200 m n.p.m. Schodzi ona regularnie do wysokości 2000 m n.p.m., a niżej – rzadko. Poszycie wszystkich lasów, w których występuje Panda, jest utworzone przez bambusy. Zarośla bambusowe, będące dla pandy jednocześnie i kryjówką, i – przede wszystkim – źródłem pokarmu, są chronione przez wysokie drzewa. Niestety, coraz więcej lasów tworzących środowisko pandy jest wycinanych przez ludzi pod pola uprawne.

Opis gatunku :

Wymiary :

• Wysokość w kłębie: 60-80 cm
• Długość ciała: 1,2-1,5 (głowa i tułów)
• Długość ogona: 12-13 cm
• Masa ciała: 75-115 kg samce; samice lżejsze o 10%-20%

Informacje ogólne : 

• Dojrzałość płciowa: 5-6 lat
• Okres godowy: od marca do maja
• Ciąża: 97-163 dni
• Opóźnienie implantacji zarodka: 1,5-4 miesięcy
• Liczba młodych w miocie: 1-3, zwykle tylko jedno przeżywa
• Długość życia: 20-30 lat
• Liczebność: około 1000 osobników

Futro pandy – białe lub żółtawe z czarnymi obwódkami – pozwala kamuflować się zwierzęciu w półcieniu bambusowego poszycia. Sierść stanowi także doskonałą ochronę przed zimnem. Długość włosów wynosi 3-10 cm, zależnie od okolicy ciała. Futro jest nasączone wydzieliną łojową i chroni pandę przed deszczem i śniegiem. Głowa pandy jest okrągła, krótka, szeroka i masywna. Jarzmowe łuki są bardzo silnie wykształcone, dzięki czemu stanowią dobre miejsce przyczepu dla mięśni żuchwowych. Panda nie porusza ani wargami, ani uszami, aby zamanifestować agresję. Panda ma 40 zębów: siekacze 3/3, kły 1/1, przedtrzonowe 4/4 lub 3, trzonowce 2/3. Zęby uległy przystosowaniu do spożywanego pokarmu – zęby trzonowe i tylne przedtrzonowe mają szerokie powierzchnie trące. Dwie czarne obwódki wokół oczu pandy sprawiają, że trudno jest zobaczyć wyraz jej oczu. Źrenice u pandy są pionowo ustawione, przez co przypominają źrenice kotów. Wnętrze przełyku jest pokryte wytrzymałą, zrogowaciałą wyściółką, żołądek zaś wyposażony jest w grube ściany mięśniowe, chroniące go przed ostrymi odłamkami łodyg bambusowych. Kończyny przednie pandy wyposażone są w "szósty palec", ruchliwy i przeciwstawny do pozostałych. Powstał on na skutek rozwoju jednej z kości nadgarstka. Wyposażony jest w dodatkową opuszkę na powierzchni podeszwowej łapy. Dzięki temu przystosowaniu łodygi bambusa nie wyślizgują się pandzie z łap.
Panda jest zwierzęciem stopochodnym, porusza się w charakterystyczny sposób, z łapami zwróconymi do wewnątrz i nisko opuszczoną głową. Panda potrafi stawać na tylnych łapach, nie umie jednak poruszać się w tej pozycji. Ponadto panda czasami kłusuje lub nawet galopuje. Bardzo lubi wspinać się na drzewa.

Systematyka :

Zoolodzy mieli od zawsze problemy z zakwalifikowaniem pandy wielkiej do odpowiedniej rodziny. Według odkrywcy pandy, ojca Armanda Davida, bez wątpienia była ona niedźwiedziem. Lecz według autora oficjalnego opisu, zoologa Milne-Edwardsa sprawa nie była już tak oczywista, chociaż jego pierwsza publikacja z roku 1872 skłaniała się jeszcze ku niedźwiedziom. W roku 1901 jednak panda została umieszczona w rodzinie szopowatych, do której należała także panda mała. Oba gatunki różnią się znacznie od siebie, lecz zamieszkują te same lasy i żywią się bambusem. W 1964 roku badając anatomię pandy wielkiej stwierdzono, że pomimo tego, iż jej narządy rozrodcze przypominają bardziej układ rozrodczy szopa niż niedźwiedzia, ma ona wystarczającą liczbę cech, by zakwalifikować ją do niedźwiedziowatych. Niektórzy naukowcy proponowali jednak, by zakwalifikować pandę wielką i małą do osobnych rodzin, które byłyby usytuowane pomiędzy szopowatymi i niedźwiedziowatymi. Jednak w roku 1985 amerykańska ekipa przeprowadziła badania molekularne, dzięki którym określono, że panda wielka jest bliższa niedźwiedziom, niż jakiejkolwiek innej rodzinie drapieżnych.

Tryb życia :

Pandy zwykle żyją samotnie. Zajmują one rewir o powierzchni 4-6,5 km². Wędrują po swoim terytorium w poszukiwaniu nowych pędów bambusa powoli, aby oszczędzać energię. Najbardziej aktywne są o świcie i zmierzchu, lecz spotyka je się także w nocy i w dzień. Terytoria samców i samic są jednakowej wielkości. Są to niewielkie powierzchnie porównywalne do terytoriów niedźwiedzia brunatnego. Pandy jednak nie przemierzają regularnie całego terytorium. Dorosłe samice zachowują odstęp między swoimi terytoriami, który wynosi około 30 ha, natomiast samce nie wahają się zbliżyć do innego przedstawiciela gatunku podczas swoich wędrówek.
Zwierzęta te raczej nie kontaktują się ze sobą. Ich twarz jest mało wyrazista przez czarne plamy na białym futrze, przez co nie mają one wyraźnej mimiki. Komunikują się czasami za pomocą głosów, szczególnie w okresie rozrodczym, kiedy to zwierzęta te stają się hałaśliwe. Pandy komunikują się także poprzez sygnały węchowe. Mają one ukryte pod krótkimi ogonami dwa gruczoły okołoodbytowe, którymi znaczą drzewa na swoim terytorium. Zachowanie to dotyczy przede wszystkim samców. Znaki te pozostawiane są zwykle na drogach, którymi przechadza się panda, rzadziej na granicach terytorium. Czasami zwierzęta te zostawiają także na tych samych drzewach ślady pazurów. Pandy rzadko przebywają razem. W pary łączą się jedynie w okresie reprodukcji. Jedynie młode, które nie osiągnęły jeszcze dojrzałego wieku, dzielą chwilowo to samo terytorium.

Pokarm :

Panda zjadająca bambus :D

Ulubionym pożywieniem pandy jest bambus. Od listopada do marca je wyłącznie liście i młode łodygi, od kwietnia do czerwca zjada także starsze łodygi, natomiast od lipca do października prawie wyłącznie liście. Panda zjada codziennie ogromne ilości tej rośliny. Po posiłkach pandy zostawiają ślady w postaci kupek wiórów. Lecz bambus nie jest jedynym pożywieniem pandy. Zjada ona także inne rośliny trawiaste, a czasami nawet ryby, gryzonie, jajka, miód lub pika (szczekuszki) – rodzaj azjatyckiego królika. Panda wielka jest bowiem zwierzęciem mięsożernym, jednak "przestawiła się" na całkowicie roślinną dietę. Jej układ pokarmowy nie jest jednak tak dobrze przystosowany do wegetariańskiej diety, panda trawi bowiem jedynie 17% zjadanego bambusa (zwierzęta roślinożerne trawią 80% zjadanego jedzenia). Dlatego też panda poświęca 16 godzin dziennie na zdobywanie pożywienia.

Rozmnażanie :

Okres godowy :

Samce i samice spotykają się wiosną, między marcem, a majem. Przebywają ze sobą od jednego do dwóch dni, w trakcie których dochodzi do częstych kryć. Kiedy wokół jednej samicy zgromadzi się kilka samców, dochodzi do walk, których zwycięzca będzie miał prawo do samicy.

Macierzyństwo :

Ciąża pandy trwa 97-163 dni. W sierpniu przychodzą na świat 1-3 młode (w warunkach naturalnych jest to najczęściej jedno młode, w przypadku ciąży bliźniaczej drugie młode jest przez matkę porzucane i przez to skazane na śmierć, wysoka ilość młodych rodzących się w niewoli spowodowana jest dodatkową sztuczną inseminacją po pokryciu), w bardzo słabo zaawansowanym stadium rozwoju. Ważą 75-150 g. Przypuszcza się, że podobnie jak u niektórych ssaków innych gatunków, u pand występuje zjawisko opóźnionej implantacji zarodka. Na czas porodu samica szuka schronienia w skalnej jamie lub w spróchniałym drzewie. Pandzie rzadko udaje się odchować więcej niż jedno młode, z uwagi na jego całkowitą zależność od matki.
Przez pierwsze kilka miesięcy jedynym pożywieniem młodej pandy jest mleko matki, które na początku ssie 6-14 razy dziennie, za każdym razem do pół godziny. Młode pozostaje w schronieniu przez 4-7 tygodni. Matka opuszcza kryjówkę tylko po to, aby zaspokoić głód i pragnienie. Opuszczać schronienie z młodym zaczyna wtedy, gdy porasta ono futrem i otwiera oczy (pomiędzy 45-48 dniem). Jednak młode nie potrafi wtedy jeszcze chodzić, przez co matka musi je nosić. Około 5-6 miesiąca życia młoda panda zaczyna żywić się bambusem. Definitywne odsadzenie następuje około 8-9 miesiąca. Związek matki z młodym trwa jednak nadal. Rozstają się po około 18 miesiącach. W ten sposób samica może odchować jedno młode co 2-3 lata. Młode pandy, które rozpoczynają samotne życie, często padają łupem lampartów lub dzikich psów. Dopiero w wieku 30 miesięcy, kiedy panda waży już około 80 kg, przestaje mieć jakichkolwiek naturalnych wrogów.

Zagrożenia i ochrona:

Przyczyny wymierania pandy wielkiej:

Jedną z głównych przyczyn wymierania pandy wielkiej jest działalność człowieka. Już w starożytności ludzie uważali jej futro za bardzo cenne. Zwierzę to było zawsze rzadkie, futro więc posiadały tylko znamienite osoby. Współcześnie ludzie niszczą naturalne środowisko pandy wycinając lasy pod pola uprawne, co zaburza przemieszczanie się i rozmnażanie zwierząt. Duży problem we współczesnym świecie stanowi także kłusownictwo. Kolejną przyczyną zanikania pandy wielkiej jest masowe obumieranie bambusów na rozległych przestrzeniach. Bambusy bowiem mają to do siebie, że ich kwitnięcie poprzedza obumieranie pędów. Sytuacja taka następuje około 40 lat. Takie regularne obumieranie pędów bambusa jest problemem dopiero od czasu ograniczenia i rozdrobnienia siedlisk pand. Dawniej bowiem wystarczyło, aby zwierzęta przeniosły się do innej doliny, aby znaleźć inny gatunek bambusa, lub ten, który wyginął w poprzednim siedlisku, a w nowym rośnie w młodszym stadium.
Na świecie jest coraz mniej pand także z powodu ich trudności w reprodukcji. Samica pandy bowiem może urodzić nawet do trzech młodych, lecz zwykle przeżywa tylko jedno. Następne młode rodzą się natomiast po dwóch latach. Tak długi okres przejściowy powoduje, iż więcej pand umiera niż się rodzi.

 

Słodziaki ;3

Dodam dziś drugą notkę, ale nie będzie ona opisywała żadnego zwierzaka, pojawią się tu różne zdjęcia, różnych zwierzaków ;D Dodaję to tak z nudów, bo siedzę w domu i się nudzę :P
A co tam w Was słychać ?

 Kotek jedzie z prezentami, myślicie że coś dostaniecie ?

 Rudzielec Wita Was ;*

 No pies też musi dostać prezent :D

 Yyyy ...

 Oczko o.O

 Nie przeszkadzać czytam ...

Hejoo ! 

Mieć dom na plecach... !

ŻÓŁW BŁOTNY : 

Gatunek gada z rodziny żółwi błotnych z podrzędu żółwi skrytoszyjnych. Jedyny rodzimy gatunek żółwia żyjący w Polsce, a żyje w środowisku naturalnym nawet powyżej 120 lat.

 

Występowanie :

Żółw błotny jest gatunkiem nizinnym, a jego środowiskiem jest woda, którą opuszczają tylko samice dla złożenia jaj. Zamieszkuje nieduże, zarastające jeziorka, leśne oczka wodne, bagna, gęsto zarośnięte i trudno dostępne starorzecza, duże stawy oraz wolno płynące rzeczki z gęstą roślinnością.  Dawniej spotykany na terenie całej Polski, obecnie jest bardzo rzadki i występuje wyspowo. Największe ostoje tego gada to: Sobiborski Park Krajobrazowy – Rezerwat przyrody Żółwiowe Błota, Poleski Park Narodowy, Drawieński Park Narodowy, Park Narodowy Bory Tucholskie, Kozienicki Park Krajobrazowy, Zaborski Park Krajobrazowy, Puszcza Augustowska, Rezerwat przyrody Jezioro Orłowo Małe, Park Krajobrazowy Puszcza Zielonka, Puszcza Rzepińska – Ilanka, okolica Chojnika w powiecie ostrowskim oraz okolice Szczecina, Rezerwat Przyrody "Ostoja Żółwia Błotnego" gm. Osieczna koło Leszna i Rezerwat Przyrody "Borowiec" gm. Przyłęk, a także u ujścia rzeki Drwęcy do Wisły (okolice Torunia).

Biotop :

Żółw błotny jest gatunkiem nizinnym, a jego środowiskiem jest woda, którą opuszczają tylko samice dla złożenia jaj. Zamieszkuje nieduże, zarastające jeziorka, leśne oczka wodne, bagna, gęsto zarośnięte i trudno dostępne starorzecza, duże stawy oraz wolno płynące rzeczki z gęstą roślinnością.


Pokarm :

Jest drapieżnikiem, poluje i odżywia się wyłącznie pod wodą. Zjada owady wodne i ich larwy, ślimaki, małże, kijanki, żaby, małe ryby. Nie gardzi też martwą zdobyczą. Mniejszą zdobycz połyka w całości, a większą chwyta szczękami i rozrywa pazurami.

 

Zachowanie :

Większość czasu spędza w wodzie, ale oddycha powietrzem atmosferycznym przy pomocy płuc. Pod powierzchnią wody może przebywać nawet do jednej godziny. Jest bardzo płochliwy, doskonale pływa, nurkuje, widzi oraz wyczuwa zbliżającego się intruza, stąd bardzo trudno go spotkać. Kiedy nie jest płoszony, lubi wychodzić z wody i wygrzewać się na słońcu. Zimuje zagrzebany głęboko w mule na dnie zbiornika wodnego przez około 5 miesięcy. Ze snu budzi się w kwietniu lub maju, w zależności od pogody.

 

Rozmnażanie :

Gody odbywa od końca kwietnia do początku czerwca. Jaja najczęściej składa na przełomie maja i czerwca, w porze zakwitania kosaćca żółtego. Żółwica wychodzi wtedy na ląd, by szukać odpowiedniego miejsca do ich złożenia. Można ją spotkać nawet 4 do 5 km od macierzystego zbiornika. Gdy odnajdzie właściwe, odpowiednio nasłonecznione i suche miejsce, przystępuje do budowy gniazda. Tylnymi łapami kopie dołek w twardej ziemi, głęboki na 12–16 cm, który w swoim przekroju jest podobny do gruszki, o średnicy ok. 10 cm, z prowadzącym doń tunelem o średnicy 5 cm. Kształt komory, w której zostaną złożone jaja, swoim wyglądem przypomina gotyckie sklepienie. Wykopanie komory lęgowej zajmuje żółwicy co najmniej 2 godziny. Następnie wprowadza ona do tunelu łapę, po której staczają się jaja. Złożone jajo jest przesuwane do ściany komory, zanim zostanie złożone następne. Składanie jaj trwa kilkadziesiąt minut. Przeciętnie od 6 do ok. 16 jaj w cienkich wapiennych skorupkach o wymiarach ok. 2 × 3 cm. Po złożeniu jaj samica zasypuje i maskuje wejście do gniazda, po czym wraca do macierzystego zbiornika. Młode żółwie wylęgają się z końcem sierpnia, a w zimniejszych rejonach nawet dopiero na wiosnę. Młode po wykluciu mają długość około 2,5 cm i miękki pancerz nie zabezpieczający ich przed żadnym zagrożeniem. Po wydostaniu się z gniazda rozpoczynają wędrówkę do leśnych oczek, jezior i moczarów. W wędrówce tej narażone są na ataki jenotów, wydr, lisów i borsuków. Dopiero po upływie 6 lat pancerz na tyle twardnieje, że żółwie mogą czuć się bezpieczne. Dojrzałość płciową uzyskują po około 7 latach.

 

Wygląd : 

Karapaks barwy oliwkowobrązowej, jest średnio wypukły, pokrywają go gładkie, regularne rogowe tarcze. Na każdej większej tarczy rozchodzą się promieniście od jednego punktu żółte kreski. Plastron pokryty dużymi nieregularnymi jasnymi plamami jest dobrze wykształcony, u samców środkowa część nieco wklęsła. Głowa, szyja i odnóża pokryte licznymi małymi żółtymi plamkami. Zdarzają się okazy czarne i bezplamiste. Źrenice oczu są okrągłe. Samce mają z reguły tęczówkę rudopomarańczową lub brązową, a samice mają oczy upstrzone żółtymi plamkami z niekiedy całkiem żółtą tęczówką.

• Rozmiary :

Długość karapaksu rzadko przekracza 20 cm. 

Masa ciała do 1 kg.

 

Zagrożenia i ochrona : 

Gatunek pod ochroną, bardzo rzadki. Ścisłą ochroną został objęty w 1935 roku. Wpisany do Polskiej Czerwonej Księgi Zwierząt z kategorią zagrożenia EN czyli gatunek bardzo wysokiego ryzyka, zagrożony wyginięciem. Od momentu wstąpienia Polski do Unii Europejskiej żółw błotny podlega Dyrektywie siedliskowej numer 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk naturalnych rzadkich gatunków oraz fauny i flory.
Ścisła ochrona żółwia w Polsce owocuje również ochroną miejsc jego występowania (różne źródła podają, że około 335 ostoi zasiedlają żółwie). W środowiskach, w których bytuje żółw błotny, spotkać można takie rzadkie rośliny jak: widłak, rosiczka okrągłolistna, pływacz i storczykowate oraz zwierzęta: bocian czarny, strzebla błotna i lin.
W celu zachowania populacji żółwia błotnego w Polsce stosuje się akcje ochrony miejsc złożenia jaj oraz sztucznego wylęgu tych gadów w tych latach, w których lato jest zbyt krótkie i zimne. Po podchowaniu (przez pierwszą zimę) są one wypuszczane do naturalnego środowiska (w 2004 r. w województwie lubuskim wypuszczono 150 małych żółwi błotnych do rzeki Ilanki).
W Czerwonej Księdze IUCN wpisany w kategorii NT.

Tu jest filmik, który pokazuję największego żółwia błotnego w Polsce : KLIKNIJ

 

 

Ahoy !

Witajcie ! Jak widziecie zmieniłam trochę wygląd bloga ale nie mogę się zdecydowa, który tać obrazek w tle. Ten co jest teraz czy ... te ?

Jak sądzicie ?
Ja już się tyle napatrzyłam na te obrazki że już sama nie wiem :D Więc może coś doradzicie ;)
Mi się podobają te pieski, ale nie wiem czy to takie świąteczne ;P
Dzisiaj tylko tle chciałam napisać, więc żegnam i pozdrawiam. Bay bay.

PS.Jutro Mikołajki ! Jeah :D Mam nadzieję, że byliście grzeczni :D A wysłałyście l listy ?

W głębi jeziora !

Cześć wszystkim ! Pojawią się dziś 2 zwierzaki :D Dedykacja dla moich 2 czytelniczek :P Pozdrowienia dla was ;*
Shiro ( szczerze to też mi się już znudził trochę ten nick i awatar więc spodziewajcie się nowego :D )

DIUGOŃ : 

Diugoń (Dugong dugon) – morski ssak zaliczany do syren, jedyny współcześnie żyjący przedstawiciel rodziny diugoni.

WYSTĘPOWANIE :
Płytkie wody przybrzeżne Morza Czarnego, wschodniej Afryki,, Cejlonu, Zatoki Bengalskiej, Archipelagu Sundajskiego, Filipin, północnej Australii.

Syreny (Sirenia) 

Syreny (Sirenia) – rząd dużych ssaków prowadzących wyłącznie wodny tryb życia. Wyjątkowość ich polega na tym ,że są jedynymi roślinożernymi ssakami wodnymi. Syreny mają ciało o wrzecionowatym kształcie,  kończyny przednie przekształcone w płetwy, a tylne zredukowane. Głowa jest słabo wyodrębniona, brak płetwy grzbietowej i małżowin usznych. Płetwa grzbietowa podobnie jak u delfinów ułożona w poziomie. Syreny żyją wyłącznie w wodzie, nie potrafią poruszać się po lądzie. Obecnie  zostały objęte ochroną prawną - uznawane są za zagrożone wyginięciem.
Najbardziej znanym przez nurków przedstawicielem Syren jest Diugoń.

WYGLĄD :
Długość ciała do 4 m, ciężar do ok. 1 tony. Ciało wrzecionowate, masywne. Pysk tępo zakończony, przystosowany do żerowania przy dnie. W przedniej części żuchwy i szczęki górnej tarcze rogowe, służące do rozcierania roślin. Żywi się trawą morską, występującą w płytkich mulistych lagunach. Działa podobnie jak odkurzacz, pozostawiając po sobie wyjedzoną ścieżką.
Aby wziąć oddech okresowo wypływa na powierzchnię.
Małe oczy, osłonięte powiekami, brak małżowin usznych. Tułów walcowaty, zwężający się ku tyłowi, kończyny przednie przekształcone w płetwy, z zaznaczonymi pięcioma palcami, kończyny tylne zredukowane. Płetwa ogonowa u diugonia rozwidlona i wcięta, ustawiona w płaszczyźnie poziomej. Brak płetwy grzbietowej.

ROZWIJANIE :
Samica diugonia dojrzewa płciowo między 8-18 rokiem życia. Po trwającej około roku ciąży ( 11miesięcy) wydaje na świat, pod wodą, najczęściej jedno młode. Matka natychmiast po porodzie transportuje młode na powierzchnię, aby mogło po raz pierwszy nabrać powietrza. Niemowlę diugonia ma około 90 cm długości. Matki karmią młode ok. dwóch lat.


Diugoń to atrakcja nurkowa, znacznie większa niż np. żółwie. Diugonia można spotkać praktycznie tylko na żerowisku, kiedy skubie sobie spokojnie trawkę. Diugoń nie przejmując się specjalnie nurkami - pewnie przyzwyczaił się do dziwnych gości puszczających cały czas bąbelki :D Często jest to największa atrakcja wyjazdu nurkowego. 

BIAŁUCHA :

Białucha należąca do rodziny narwali jest waleniam barwy białej, nieposiadającym płetwy grzbietowej. Jej cechą charakterystyczną jest "melon" na jej czole służący do echolokacji oraz pysk o tępym zakończeniu. Długość ciała białuchy mieści się między 3,5 -6 m. Jej waga dochodzi do 1,5 tony. Występuje w północnych częściach oceanów okalających Amerykę Północną, Grenlandię, Skandynawię oraz północną Rosję. Jej pożywienie składa się głównie z ryb, kałamarnic oraz skorupiaków. Wydaje charakterystyczne odgłosy, które spowodowały nadanie jej przydomku "kanarka morskiego". Należy do gatunków niezagrożonych, ale ilość białuch gwałtownie spada w wyniku polowań.

Pożywienie: ryby, mięczaki, zooplankton. 

Rozród: ciąża trwa około 14 miesięcy, noworodek ma ok. 1,5 m długości i jest ciemny; bieleje z wiekiem (ok. 5 roku życia zwierzę jest już całkiem białe).

 I jak się podobało ??
Ludzie ratujcie mniee !!! Jutro mam spr z chemi ;/ ;/ I mam na angielski przygotować 2minutową wypowiedź na temat jakiegoś polskiego święta ... Wybrałam wigilię. I nie mam pojęcia jak mam to napisać. Niby mam w książce przykład, ale i tak będzie krucho ... Potrzebuję pomocy Mój Senseiu xd.

KOCIAKi ! - Pantery mgliste !

Hejo ! Jak się macie ? Hmm... Trochę dłuższą przerwę sobie zrobiłam... ale co tam to ja prowadzę bloga i sama decyduję kiedy dodaję posta :D Dziś mam dobry humorek więc wstawiam Wam kolejny rozdzialik :P
Co do tego, mojego pomysłu ze zmianą wyglądu... to zrobię to mimo, że były tylko 2 głosy na tak :( Ale wiem, że tylko tyle osób tu zagląda regularnie :D i bardzo się cieszę z tego powodu :)
Heh losowaliśmy dziś na mikołajki ja jak zwykle wylosowałam chłopaka :/ ale i tak nie jest tak źle, a wy już losowaliście ?
No chyba tyle chciałam Wam powiedzieć więc zapraszam :)
Notkę dedykuje Syberia
~Shiro

PANTERA MGLISTA (Neofelis nebulosa) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny kotowatych (Felidae).

WYSTĘPOWANIE : 

Pantera mglista zamieszkuje górskie lasy oraz tereny bagniste do wysokości 2500 m.n.p.m., od południowych stoków Himalajów, na terenie Nepalu, w południowo - wschodnich Chinach i na Tajwanie. Występuje również na Półwsypie Indochińskim (Birma, Tajlandia, Laos, Wietnam, Kambodża i Malezja). Mieszka głównie w koronach drzew, przeskakując z gałęzi na gałąź ze zręcznością wiewiórki.

Do niedawna uważano, że pantery mgliste występują także na Sumatrze i Borneo. Jednak przeprowadzone w 2007 roku badania materiału genetycznego obu panter wykazała znaczne różnice i pantery żyjące na wyspach zostały uznane za odrębny gatunek, nazwany pantera borneańska (Neofelis diardi ).

WYGLĄD :
Jest jednym z najpiękiejszych kotów leśnych. Pantera mglista ma krótkie futro w kolorze białoszarym, popielatym lub szarobrązowym przechodzącym niekiedy w żółtawy i rudawy. Jest czoło pokrywają czarne cętki, a policzki prążki. na karku ma podłużne czarne linie i dwa czarne paski na grzbiecie. Na brzuchu, i ogonie posiada czarne plamy, koła, rozetki. Pantery mgliste mają długą głowę i ogon, wielkie kły, największe wśród kotowatych porównując do proporcji ciała, odsiągają 5,1 cm. Pantery te mają krótkie kończyny. Uszy od zewnątrz mają barwę czarną z wyraźnymi szarymi cętkami. Pysk obwiedziony jest czarną obwódką.

Długość ciała: 60-110 cm
Wysokość w kłębie: 45 cm (samiec)
Długość ogona: 80-90 cm
Waga: 11-23 kg

ODŻYWIANIE :
Poluje na drobne kręgowce, przede wszystkim na ptaki i małpy. Często powoduje także szkody w kurnikach. Stwierdzono ponadto, że napada nawet na większe ssaki kopytne, do czego ma przystosowane uzębienie, w którym występują kły dłuższe niż u wszystkich innych żyjących kotów.

 TRYB ŻYCIA :
Pantera mglista jest aktywna zarówno w dzień, jak i w nocy. Przez 95% życia znajduje się na drzewach. Rzadko schodzą, są bowiem doskonałymi wspinaczami. Pantera mglista i margaj jako jedyni przedstawiciele kotowatych potrafią schodzić z drzewa biegnąc na dół. Kiedy odpoczywa przednie łapy wyciąga do przodu, a ogon daje z tyłu ciała. Pantery mgliste w okresie godowym łączą się w pary. Ciąża samicy trwa 85-95 dni. W dziupli drzewa rodzi najczęściej jedno lub dwa młode, rzadziej do pięciu. Odstawienie po pięciu miesiącach.

 OCHRONA :
Z powodu kłusownictwa i wycinki lasów tropikalnych gatunek ten jest silnie zagrożony i chroniony prawem międzynarodowym m.in. przepisami konwencji waszyngtońskiej.

CIEKAWOSTKI : Pantera mglista posiada proporcjonalnie najdłuższe kły spośród wszystkich żyjących kotowatych. Ich długość wynosi ok. 5,1 cm.
Pantera mglista i margaj są jedynymi przedstawicielami kotowatych, które potrafią schodzić z drzewa biegiem na dół głową.

 Jakie słodziaki <33

 Duże ząbki :D

I co sądzicie ? Macie jakieś pomysły na następny post ? Jak tak to piszcie :)

Takie tam ogłoszenie !

Hejo witam Was w ten ponury, szary, zimny dzień :/ , którego mam już dość. No, ale nie ma co się zamartwiać i użalać nad sobą, bo już niedługo Zima ! wiecie ja lubię tą porę roku z 2 powodów, wiecie jakich ?
1. Śnieg !! A śnieg lubię dlatego, bo chcę już pojeżdzić sobie na nartach :D
2. Świętaaa !!!!!!! Jak ja kocham święta. <3

I to z powodu Świąt Bożego Narodzenia ( tak tylko przypominam ) piszę dziś do Was.
Wpadłam na taki pomysł, że mogłabym zmienić trochę wygląd bloga na czas świąt no wiecie tak klimatycznie czyli zwierzęta takie świąteczne i taki bajery. Wiecie muszę to już teraz wedzieć czy się zgadzacie bo muszę wszystko przygotować. Już mam pewien pomysł no, ale jak wam się nie spodobał mój plan, który się pojawił w mojej mózgownicy to trudno :P ale jakby się zgodzilście to mogłabym zmieniać np. na święta cały wystój czy coś :D
Aż mnie ciekawi czy wogóle ktoś coś napiszę, bo mój blog jest mało popularny i jedna osoba się w nim tylko udziela trochę mnie to smuci :( ( oczywiście nie chodzi mi o ta osobę, ale o cała resztę :D )
Muszą byż przynajmniej 2 komentarze na TAK żebym wcieliła swój plan w życię.
Chyba tyle chciałam powiedzieć.
A i jeszcze następna notka będzie o panterach mglistych ( nie zapomniałam ), ukarze się ... nie mam pojęcia jutro spr. z anglika. pojutrze z histy i jeszcze kart z matmy, nie wyrabiam jeszcze jutro gościu ma mnie pytać z lektury :/
Więc kończe jus muszę się iść uczyć. Papa żegnam i zapraszam do komentowanie !!!!
~Shiro

PS. Czy mi się zdaję czy to ogłoszenia ma taki grobowy nastrój ? Jak tak to przepraszam, ale jestem troszkę nie w humorze :)

 Jakiś taki przymulony Bruno ;)

Węże - Ciąg dalszy !

Wiem chwilę czekaliście na tą notkę, ale jakoś nie mogłam się zabrać, żeby ją napisać.
Chciałam też powiedzieć, że cieszę się , że jest już 300 wyświetleń !! Ale smuci mnie to, że tylko jedna osoba czyta i komentuje moje wypociny i tam czasem jakieś anonimy. Oczywiście bardzo dziękuje Ardnaskeli  bo to ona mnie motywuję żebym wstawiała nowe notki na blogu i jeszcze jedna osoba, która nie zostawia komentarzy !!!!
Myślę, że chyba tyle chciałam wam powiedzieć.
CZYTAM = KOMENTUJE

MAMBA CZARNA / WYSTĘPOWANIE :
Gatunek jadowitego węża z rodziny zdradnicowatych zamieszkujący Sahel, Środkową i Południową Afrykę. Mieszka na gałęziach drzew lub krzewów i tam wypatruje swoich ofiar. Polują głównie w ciągu dnia, mają duże oczy i okrągłe źrenice. Maskują się wśród drzew dzięki ochronnej barwie ciała. Należy do najbardziej niebezpiecznych węży na świecie.

OPIS :
Mamba czarna jest największym jadowitym wężem w Afryce, o długości przekraczającej 2,5 m, dochodzącej niekiedy do ponad 4,5m. Nazwa pochodzi od czarnej barwy wnętrza pyska. Rzeczywisty kolor węża jest zróżnicowany, od oliwkowego, przez brązowy po lśniącoczarne.Jest to jeden z najszybszych węży na świecie, zdolny poruszać się z szybkością do 20 km na godzinę (największa zanotowana szybkość wyniosła24 km/h).

 BIOTOP :
Zarośla i lasy. Często wspina się na drzewa (Dendroaspis oznacza "wąż drzewny"). Mamba czarna jest wężem terytorialnym, i chociaż zazwyczaj ustępuje w obliczu zagrożenia, może się stać bardzo agresywna, gdy nie ma drogi odwrotu. Potrafi się wtedy bardzo wysoko podnieść – szczególnie duże węże są w stanie sięgnąć twarzy dorosłemu człowiekowi. Uderza szybko i wielokrotnie kąsa. Jedno ukąszenie wydziela od 100 do 400 mg jadu, gdy dla dorosłego człowieka śmiertelną dawką jest 10-15 mg. Poluje zwykle na drobne zwierzęta, zwłaszcza myszy, szczury, jaszczurki i ptaki – po jednokrotnym ukąszeniu wycofuje się i czeka na sparaliżowanie ofiary. Mamby są aktywne przez całą dobę.

W niewoli żyje do 12 lat, nie jest znana długość życia w stanie dzikim, ani wiek dojrzewania płciowego. Samica składa średnio 6-15 dużych jaj (70x35 mm), zwykle w kopcach termitów, gdzie dojrzewają przez 80-90 dni. Długość wyklutych młodych sięga 60 cm, ale w ciągu roku osiągają one już 2 m.

JAD :
Wysoce toksyczny – zawiera neurotoksynę, (która jest też kardiotoksyczna), zwykle śmiertelną, jeśli w ciągu kilku godzin nie zostanie zastosowane antidotum – zazwyczaj konieczne jest stosowanie dużych ilości antytoksyny, do 10 ampułek. Neurotoksyna oddziałuje na układ nerwowy ofiary, paraliżując mięśnie – ofiara zachowuje świadomość, ale jest sparaliżowana. Śmierć następuje wskutek uduszenia, zwykle w ciągu 7-15 godzin od ukąszenia. Obecnie śmiertelność w RPA jest szacowana na 20% przypadków ukąszenia, co jest wynikiem rozwiniętego systemu pomocy medycznej. Węże te są dużym zagrożeniem dla człowieka, ponieważ atakując unoszą przednią część swojego ciała wysoko w górę.
Zanotowano przypadki zabicia przez mambę dużych zwierząt afrykańskich, przez których skórę mogą się przebić stosunkowo krótkie zęby jadowe – np. żyraf, atakowanych zarówno z ziemi, jak i z gałęzi drzew. Zdarzają się też przypadki zabijania pasącego się lub pędzonego bydła. Jad mamby jest przedmiotem badań biologów, ze względu na możliwe zastosowania medyczne.

MITY :
Agresywny charakter (przyrodnicy używają niekiedy określenia "histeryczny") i szybkość mamby budzą lęk wśród mieszkańców wiosek afrykańskich i są kanwą dla krążących o niej legend – najbardziej znaną, nie potwierdzoną jednak przez niezależnych badaczy, jest historia o zabiciu całej afrykańskiej rodziny śpiącej w otwartej chacie. Powszechnym mitem jest też rzekoma skłonność mamb do ścigania ludzi. Długość i gibkość jej ciała powodują to, że wąż ten może podnosić się na dość dużą wysokość. Istnieją relacje, że ludzie bywali kąsani w nos i w czoło. Węże te są jednak stosunkowo rzadkie i wielu badaczy występuje o ich ochronę, zwłaszcza że coraz częściej osiedla ludzkie wkraczają na tereny zamieszkiwane przez mamby.

GRZECHOTNIK DIAMENTOWY - BUDZĄCY STRACH WĄŻ :
Gatunek jadowitego węża z podrodziny grzechotnikowatych w rodzinie żmijowatych. Rośnie do długości 260 cm (największy z grzechotników w północnej Ameryce). Zamieszkuje południowo-wschodnią część wybrzeża Stanów Zjednoczonych, odnaleźć go można w Karolinie, Alabamie, Missisipi jak i kilku wyspach Zatoki Meksykańskiej jednak główne skupisko grzechotników tego gatunku znajduje się na terenie Florydy.  Lubi tereny wilgotne, często przebywa w pobliżu wody. Bardzo dobrze pływa. Jego jad jest bardzo silny i wydzielany w dużych ilościach – ugryzienie może być śmiertelne dla człowieka. Żywi się drobnymi kręgowcami. Z powodu szybkości i zwinności uważany jest za groźnego.

OPIS :
Grzechotnik diamentowy jest największym jadowitym wężem Ameryki Północnej i jednocześnie największym spośród wszystkich grzechotników. Choć przeważnie średnia długość tych węży znajduje się w przedziale od 150 do 200cm, osobniki przekraczające 240cm nie należą do rzadkości. Największe węże tego gatunku potrafią przy tak dużych rozmiarach ważyć nawet 12 kilogramów. Głowa szeroka, wyraźnie oddzielona od reszty ciała. Łuski przeważnie koloru ciemnobrązowego, brązowo-żółtego, oliwkowego, szarego lub czarnego z wzorem w kształcie diamentu od którego wzięła się nazwa tego gatunku ciągnącym się przez całe ciało węża. Krawędzie wzoru zwykle żółte lub beżowe, wypełnienie koloru brązowego. Ogon pokryty czarno-żółtymi lub czarno-kremowymi pasami. Na głowie rozciągają się dwa pasy po obu stronach oczu w kierunku dolnej szczęki, pasy koloru żółtego lub kremowego. Z powodu dużego zróżnicowania terenu jak i sporego obszaru jaki zamieszkują Grzechotniki diamentowe ich ubarwienie jest zmienne. Przykładem mogą być osobniki pochodzące z Karoliny których ubarwienie jest znacznie bardziej kontrastowe niż w ma to miejsce w przypadku innych osobników tego gatunku, czarne łuski pokryte są jaskrawo żółtymi wzorami. Odkryto również osobniki albinotyczne.

WYSTĘPOWANIE :
Zamieszkuję głównie tereny piaszczyste, lasy sosnowe, lasy dębowe lub wybrzeża. Zwykle ukrywa się w norach wykopanych przez inne zwierzęta lub w pniach przewróconych drzew. Grzechotnik ten często odnajdywany jest na wyspach Zatoki Meksykańskiej, świetnie pływa i potrafi przepłynąć wiele kilometrów z jednej wyspy na drugą, stąd też druga jego nazwa potocznie używana przez miejscową ludność czyli Grzechotnik wodny. Farmy na terenach zamieszkanych przez te węże też często służą jako schronienie dla tych grzechotników, pierwsze trzy lata swojego życia potrafią przeżyć pod ziemią w systemach wykopywanych na potrzeby okolicznych zabudowań jak i gruzach powstałych w ich wyniku.

 JAD :
Gatunek ten powoduje najwięcej ugryzień ze skutkiem śmiertelnym w całych Stanach Zjednoczonych. Zęby jadowe dorosłych osobników osiągają długość 27mm. Podczas ugryzienia potrafi wprowadzić do rany 230-800mg jadu o działaniu hemolitycznym zawierającym peptydy które mogą powodować zakłócenie lub zatrzymanie pracy mięśnia sercowego. Jad powoduje bardzo rozległą nekrozę w okolicach miejsca ugryzienia. Ugryzieniu często towarzyszy ból, opuchlizna, pocenie się, krwotoki, niewydolność nerek i trudności w oddychaniu. Szacuje się, że dawką śmiertelną dla człowieka jest 100mg jadu i bez podania odpowiedniej surowicy śmierć może nastąpić po 6-30 godzinach od ugryzieniu.

UWAGI !!
Grzechotnik jest skrytym wężem, większość czasu spędza ukryty głęboko w kryjówce, opuszcza ją jedynie gdy musi udać się na polowanie lub wygrzać w promieniach słońca. Niepokojony ostrzega napastnika donośnym dźwiękiem wydawanym przez grzechotkę i jeśli jest to możliwe stara się uciekać. Jednak nie ulega wątpliwości iż jest to grzechotnik wyjątkowo niebezpieczny, głównie ze względu na swoje ogromne rozmiary i siłę jadu którym dysponuje. Każdego roku jego ugryzienia powodują wiele przypadków zgonów i okaleczeń, a dzieje się tak nawet pomimo tego, że ludzie zdają sobie sprawę jak niebezpieczne są te węże. Napotkany w środowisku naturalnym powinien być pozostawiony w spokoju i podziwiany jedynie z dużej odległości, jeśli nie będzie niepokojony nie powinien przejawiać agresji. W hodowli węże te są niezwykle trudne w obsłudze nie tylko ze względu na wielkość ale i szybkość.

I co sądzicie ? Nawet długie mi to wyszło nie ? :D
~Shiro